μ. τάπανινεν : από το "δωμάτιο των πουλιών"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Μαρία Τάπανινεν [Maria Tapaninen]  

 

μετάφραση από τα σουηδικά: Μαργαρίτα Μέλμπεργκ 

 

 

Το δωμάτιο των πουλιών [αποσπ.]

 

Η πλάτη σου είναι ψηλή και κάπως κυρτή. Καλύπτει σχεδόν όλον τον διάδρομο. Σε ακολουθώ στο δωμάτιο, στο βάθος. Ο διάδρομος είναι στενόμακρος και γυμνός. Στο τέλος οδηγεί αριστερά και μετά από μια στροφή 90 μοιρών απομένει μόλις ένα μέτρο ως την πόρτα. Η ματιά μου πέφτει πάνω στον αυχένα και στους ώμους σου. Δεν στρέφεσαι μέχρι να περάσουμε το κατώφλι. Μετά κλείνεις την πόρτα. 

                                    * 

Κάθεσαι στο μισοσκόταδο, σε μια μικρή εσοχή του τοίχου που χωρίζει τον διάδρομο από την καρέκλα σου. Σε τυλίγει η ταπετσαρία του τοίχου, σχεδόν γίνεσαι ένα κομμάτι του. Η καρέκλα σου είναι μαύρη με ψηλή πλάτη, μπορείς να περιστρέφεσαι λίγο, αλλά έναν ολόκληρο κύκλο είναι αδύνατον. Δεν θα σου ήταν χρήσιμη αυτή η κίνηση. Ο ρόλος σου είναι να κάθεσαι με την πλάτη στον τοίχο, με το πρόσωπο στραμμένο σε μένα. Καμπουριάζω, λυγίζω τα πόδια κάτω από την καρέκλα μου εισπνέοντας τον χρόνο του δωματίου που είναι δικός μου. 

                                     * 

[…] 

                                    * 

Το παράθυρο πίσω από τον ώμο μου προβάλλει βροχή πάνω στα μάγουλά σου. Κλείνεις τα μάτια, τα βλέφαρα πεταρίζουν, τα δάχτυλα αναζητούν το ένα τ’ άλλο. Κάμπτονται σχηματίζοντας θόλο, λειψό φως τρεμοπαίζει ανάμεσα στις καμάρες. 

Το βλέμμα σου κρυμμένο, φανερό, κρυμμένο. 

                                    * 

«Γιατί είσαι εδώ;» Ρωτάς. 

Κρατούσα μια φωτιά στα χέρια μου, ξέφυγε, πυρπόλησε το δάσος μας και μεταμόρφωσε τα δέντρα σε καρβουνιασμένα γλυπτά. Ο αέρας παρέσερνε τα καμένα δέντρα, έφερνε άγνωστα πουλιά. Άγρια, τρελαμένα πετούν χωρίς φωλιές, πουθενά δεν μπορούν να σταθούν και να ξαποστάσουν, πρέπει να κινούνται χωρίς σταματημό για να μη θυμούνται, να μην επιστρέφουν. Τα πουλιά διασταυρώνονται πάνω από το κεφάλι μου, χωρίς καμιά δυσκολία διασχίζουν το μέτωπο, τ’ αυτιά, τον σβέρκο και τη μύτη μου. Έτσι μεταμορφώνουν το κεφάλι μου σε φωλιά αστέγων. 

* 

[…] 

           

~

                       

Η Μαρία Τάπανινεν γεννήθηκε το 1946 στο Kiuruvesi της Φινλανδίας. Σπούδασε βιβλιοθηκονομία και δημιουργική γραφή. Από το 1970, ζει και εργάζεται στην Σουηδία. Πρωτοεμφανίστηκε στα σουηδικά γράμματα το 2001 με το μυθιστόρημα Στη λίμνη των κορυδαλλών. Μεταφράζει από τα σουηδικά και τα φινλανδικά. Μεταξύ άλλων, έχει μεταφράσει ποιήματα των Sirkka Turkka και Eeva-Liisa Manner στα σουηδικά. Το 2025, εκδόθηκε η ποιητική συλλογή της Το δωμάτιο των πουλιών. 

Η Μαργαρίτα Μέλμπεργκ γεννήθηκε το 1951 στον Πειραιά· ζει και εργάζεται στην Σουηδία και την Ελλάδα. Είναι Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου του Λουντ, και δίδαξε ως βοηθός στην έδρα Νεοελληνικών Σπουδών των Πανεπιστημίων της Στοκχόλμης και της Ουψάλα. Έχει μεταφράσει έργα Στρίντμπεργκ, Ίψεν, Ντάγκερμαν, Σέντερμπεργκ, σύγχρονους Σουηδούς ποιητές κ.ά., και έχει γράψει κείμενα για Σουηδούς πεζογράφους και ποιητές. Το 1995-2019, εργάστηκε ως Μορφωτική Σύμβουλος στην Πρεσβεία της Ελλάδας στη Σουηδία. Το 2022, έλαβε το Βραβείο Στρίντμπεργκ. Προσεχώς, αναμένεται η μετάφρασή της της ποιητικής συλλογής Ελπίζω, είπε η χήνα, της Νορβηγίδας Γκρού Ντάλε (εκδ. Περισπωμένη).

 

 

*** Πατήστε εδώ για τα περιεχόμενα του τεύχους ***